प्रकाश वि.क
जुम्ला – साउनको अन्तिम घाममा गाउँको आँगन सुनौलो देखिन्थ्यो। घरको वरिपरि हरियो मकै र फुलेका सुन्तलाका बोट, तर आँगनमा भने रमिला चुपचाप राखीको थाल सिँगार्दै थिइन्। टोकरीमा रातो–हरियो राखी, अक्षता, फुल, मिठाई सबै तयार थियो।
रमिलाको दाजु अरुण तीन वर्षदेखि भारतमा काम गर्दै थिए। विगत दुई वर्षदेखि उनी रक्षाबन्धनमा घर आउन पाएका थिएनन्। रमिलाले हरेक वर्षजस्तै यो वर्ष पनि राखीको तयारी गरिन्, तर मनभित्र एउटा खालीपन थियो — “यसपालि पनि दाजु टाढा त हुने हो?”
त्यति बेलामा गेटबाट कोही भित्र पस्यो। धुलोले ढाकिएको झोला, घामले पोलिएको अनुहार, तर आँखामा मात्र अचम्मको चमक। “दिदी…!” आवाज सुन्नासाथ रमिलाको आँखा रसालियो। अरुण घर फर्किएका थिए।
राखी बाँध्ने बेलामा रमिलाको हात थरथर काँप्यो।
“दाजु, यो धागो मात्र हैन, यो मेरो विश्वास हो कि तपाईं सधैं मेरो साथ हुनुहुनेछ।”
अरुणले मुस्कुराउँदै भने, “र दिदी, यो विश्वासको रक्षा म जीवनभर गर्नेछु, चाहे संसारको जुन कुनामा भए पनि।”
राखीको सानो डोराले मात्र उनीहरूको हात होइन, टाढा टाढा तानिएको दूरी, समय र परदेशको बन्धनलाई समेत नजिक ल्याइदियो। त्यो दिन रमिलाले महसुस गरिन् — रक्षाबन्धनको साँचो अर्थ धागोमा होइन, मायामा गाँसिएको नातामा रहन्छ।
जुम्ला दर्पण । २५ श्रावण २०८२, शनिबार ०९:०७