रेशम अनुराग,
मेराे जन्म सामान्य किसान परिवारमा भयाे । मेराे बसाइँ गाउँकाे सेराेफेराे अनि गाउँकै परिवेशमा बालापन बित्यो ।हाम्राे परिवारमा ६ जनाकाे सदस्य सङ्ख्या थियाे । म परिवारमा दाेस्राे सन्तान भनिन्छ ( माईलाे) अभागी । हाम्रो परिवार सुखसँगै चलिरहेकाे थियाे मेराे जीवनकाे कालाे दिनलाई स्मरण गर्न चाहान्छु । असाेजकाे महिना थियाे ।
गाउँ सुनसान । गाउँका सबै मानिस असाेजकाे चटाराेमा व्यस्त थिए । म भने मेरा सपना पुरा गर्न सदरमुकाम जुम्ला बजारमा बसिरहेकाे थियाे । असाेज १६ मेराे जीवनमा महाभुकम्प आयाे । त्यही राति मेराे प्रेरणा,मेराे हाैसला अनि मेराे साहस मेरा `बा´ले अन्तिम श्वास लिए । मेराे `बा´काे प्राण सगैमेराे सपना उड्याे ।
बाल्यकालदेखि नै मेरो मनमा एउटा सपना पलाएको थियो — म ठूलो भएर बैंकर बन्छु । सूट लगाएर कार्यालय जाउँला, बुबा र आमा मेरो माथि गर्व गर्नेछन् । हाम्रो परिवारको अवस्था परिवर्तन हुनेछ । बुबा सधैं भन्नुहुन्थ्यो, “छाेरा म त गाउँको किसान मात्रै भएँ, तर तिमी पढेर ठूलो मान्छे बन्नु, मेरो सपना तिमीले पुरा गर्नुपर्छ ।”
उहाँका ती सरल वाक्यहरू मेरो लागि संसारकै ठूलो प्रेरणा थिए ।
तर, नियतिले कहिल्यै सोचेको बाटो दिँदैन ।
म रत्नचुडेश्वर मावि बाेहाेरागाउमा र व्यवस्थापन पढ्दै थिएँ, बुबाको सपनालाई साकार पार्ने यात्रामा थिएँ । तर एक बिहान जीवनले सबथोक उल्ट्यायो ।
— बुबा अब यो संसारमा हुनुहुन्न । त्यो सुन्दा पलभरमै मेरो संसार उजाड भयो । हातबाट किताब खस्यो, आँखाबाट आँसु झर्यो, र मनभित्रको हरेक सपना भत्किएर धुलो भयो ।
बुबाको अन्तिम दर्शन गर्दा लाग्यो — मेरो बैंकर बन्ने सपना पनि उहाँको प्राणसँगै उड्यो । उहाँको निःस्वार्थ माया, संघर्षको कथा, र जीवनभरको बलिदान सम्झँदा मन भक्कानिन्छ। उहाँले जिन्दगीभर परिवारका लागि पसिना बगाउनुभयो, तर आफ्नो सपना कहिल्यै देख्न पाइएन । उहाँले भनेको सपना म पुरा गरौं भन्ने दृढ निश्चय गर्दा पनि मनसँगै आँसुको भेल आउँछ ।
आज पनि जब कुनै बैंक अगाडि हिँड्छु, त्यहाँका कर्मचारीहरू देख्दा मेरो मनमा एउटा आवाज गुन्जिन्छ — “बाबु, तिमी पनि त्यही ठाउँमा पुग्न सक्थ्यौ ।”
तर अब त्यो ठाउँ पुग्दा पनि त्यो खुसी अधुरो हुनेछ , किनकी त्यो खुसी बाँड्न बुबा नै छैनन् ।
जीवनले मलाई ठूलो पाठ सिकायो — साथ र सपना दुवै हुनुमा फरक छ ।
सपना त एक्लै देख्न सकिन्छ, तर त्यसलाई पुरा गर्न बुबाको आशीर्वाद, साथ र माया चाहिन्छ । बुबा मसँग नभए पनि उहाँको सम्झना मेरो साथ छ । उहाँका कुरा, उहाँको मुस्कान र उहाँको प्रेरणाले अझै मभित्र बाँचिरहेको महसुस हुन्छ ।
म जान्दछु — बुबा स्वर्गबाट मलाई हेर्नुहुन्छ र भन्नुहुन्छ,
“हार मान्ने होइन, बाबु । तिमीलाई मैले ठूलो सपना देखाएर गएको छु, त्यसलाई पुरा गर ।”
त्यही कारण, आज फेरि म आफ्नो भत्किएको मनलाई सम्हाल्दै, नयाँ जोशसाथ पढाइतिर फर्किंने प्रयासमा छु । बुबाको सपना मरेको छैन, केवल निदाएको छ — म त्यसलाई फेरि जगाउन खोज्दैछु ।
किनभने, मेरो बैंकर बन्ने सपना केवल मेरो होइन — त्यो मेरो बुबाको प्राणसंगै उडेको एउटा अधुरो कथा हो, जसलाई म पूरा गरेर उहाँको आत्मालाई सन्तोष दिनेछु म सानो हुँदा वुबा मेरो संसार हुनुहुन्थ्यो। उहाँको मुस्कान देख्दा मेरो मन शान्त हुन्थ्यो, उहाँको हात समाउँदा लाग्थ्यो—म कहिल्यै डराउन पर्दैन। तर समय कठोर रह्यो, र एकदिन उहाँ मेरो साथबाट टाढा हुनुभयो। त्यो क्षणले मेरो बाल्यकाल मात्रै होइन, मेरो भविष्यको दिशासमेत हल्लाइदियो।
बुबा नहुदा मैले धेरै पीडा सहनु पर्यो। बिहान उठ्दा उहाँको आवाज सुन्न नपाउनु, विद्यालय जाँदा उहाँको माया नपाउनु, सफल हुँदा उहाँको आशिष नपाउनु—यी सबै कुराले मुटुमा नसमाउने खालीपन छोडे।
समय बित्दैढ गयो, तर त्यो रिक्तता अझै पनि मभित्र ज्यूँदै छ। कहिलेकाहीँ रातको एकान्तमा उहाँको सम्झना आउँछ—उहाँले दिएको सल्लाह, माया, अनि अनुशासनका ती अमूल्य कुरा।
वुबा मेरा लागि शिक्षक पनि हुनुहुन्थ्यो, साथी पनि र प्रेरणा पनि। उहाँ बिना संसार अधुरो लाग्छ, सफलता निस्तेज लाग्छ, र खुसी नचिनिने बन्छ।
तर यो पीडामाथि पनि एउटा कुरा सिकेँ—वुबा हाम्रा शरीरमा मात्र होइन, हाम्रो आत्मामा बाँचिरहनुहुन्छ। उहाँका सपना, उहाँका मूल्य र उहाँको माया हरेक दिन मेरो जीवनको दिशा बन्छन्।
आज म जुनसुकै संघर्षमा परे पनि उहाँको सम्झनाले मलाई उठ्न प्रेरित गर्छ।
हो, वुबा नहुदा जीवन अपुरो भयो, तर उहाँको आशिषले म अझै अघि बढिरहेको छु।
जुम्ला दर्पण । १ कार्तिक २०८२, शुक्रबार १३:५५